Elfka

Inspiracją do powstania Elfki była zmiana jaką wtedy przechodziłam. Po latach ucieczek w świat książek/gier/seriali fantasy czy scify, śmierci mamy i zawalenia się w sumie całego świata, który misternie tworzyłam wokół siebie jako mur broniący mnie przed światem, spojrzałam w lustro i nie poznałam sama siebie. Poczułam jak uwięziona byłam przez lata w sidłach ucieczek, internetu i wymówiek, w które każe nam wierzyć świat wokół nas, kiedy za każdy upadek zamiast podnosić poklepuje nas po plecach pocieszeniem wbijając nas coraz głebiej w dół egzystencjonalnej spirali depresji i desperacji. To był czas w którym oboje z mężem postanowiliśmy skończyć z tym raz na zawsze i podjęliśmy radykalne kroki żeby się od tego odciąć. Wiele długich miesięcy zajęło nam dążenie do zrozumienia samych siebie oraz siebie nawzajem. Tego co jest prawidłowe a co nie. Z czym się zgadzamy a z czym nie. Wywróciliśmy wszystko do góry nogami żeby w końcu znaleźć prawdziwych siebie uwięzionych w fasadach które zdecydowaliśmy się porzucić.
Elfka była efektem podjęcia tej decyzji. Jest jakby moim osobistym pożegnaniem, zamknięciem drzwi przez które uciekałam od samej siebie. Świat fantasy był dla mnie wyjątkowym miejscem. Jego bohaterowie często towarzyszyli mi w najgorszych momentach życia. Jednak ich historie mimo, że barwne i często tak namacalne, zatracały mnie na koniec zostawiając z rozdartym sercem i łzami, w nie moim cierpieniu, oderwaną od swoioch własnych emocji, potrzeb czy pragnień. Tworząc elfkę miałam w sobie siłę i nadzieję, wiarę, że uda mi się pokonać to w czym trwałam ponad połowę swojego życia, a całe życie dorosłe. Obecnie to wspomnienie daje mi siłę do dalszej analizy siebie i zmian, które nie są ani łatwe ani szybkie. Na które potrzeba niesamowitych pokładów energii i czasu. Przypomina mi po co to robię i dla kogo – już nie dla obcych awatarów w świecie fasad i udawania a dla prawdziwych ludzi na których naprawdę mi zależy – dla mojej cudownej rodziny, ponieważ każdego dnia chce być trochę lepsza niż dzień wcześniej.